Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Ομαδική φωτογραφία, όπου εικονίζονται 4 πρόσωπα, ένας άνδρας και τρεις γυναίκες. Διακρίνονται η Λιουμπόβ Ποπόβα, η Βέρα Μούχινα και πιθανόν η Ίζα Μπουρμάιστερ.

[Popova L..- Muchina V. / Ποπόβα Λ. - Μούχινα Β.]
Η Λιουμπόβ Σεργκέγιεβνα Ποπόβα (1889-1924) σπούδασε αρχικά σε εργαστήρια στη Μόσχα και στη συνέχεια ταξίδεψε για να διευρύνει την καλλιτεχνική της μόρφωση στο εσωτερικό της Ρωσίας, Κίεβο και στην Ιταλία (1910-1912), όπου γνώρισε τη ρωσική εικαστική παράδοση και την τέχνη της Αναγέννησης. Το 1912 εργάστηκε στο εργαστήριο του Τάτλιν στη Μόσχα και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι, μαζί με άλλους Ρώσους καλλιτέχνες όπως η Ναντιέζντα Ουνταλτσόβα και η Βέρα Πέστελ, στην Ακαδημία "Λα Παλέτ". Από το 1914 συμμετείχε στις εκθέσεις της ομάδας "Βαλές Καρό" και ακολούθησε μια σταθερή εκθεσιακή πορεία, συμβάλλοντας σημαντικά στα κινήματα του Κυβοφουτουρισμού, του Σουπρεματισμού - ως ενεργό μέλος της ομάδας "Σουπρέμους" του Καζιμίρ Μαλέβιτς για το διάστημα 1916-1917- και στη συνέχεια του Κονστρουκτιβισμού. Παρουσίασε μεγάλη καλλιτεχνική δραστηριότητα με ευρύ φάσμα εικαστικής παραγωγής, καθώς ασχολήθηκε με το θέατρο, όπου δημιούργησε τα πρωτοποριακά σκηνικά για τα έργα "Ο Μεγαλόψυχος Κερατάς" του Κρόμελινκ και "Γη σε Αναβρασμό" του Τρετιακόφ, σε παραγωγή του Βσέβολοντ Μέγιερχολντ, ενώ εργάστηκε στο σχεδιασμό υφασμάτων για το Πρώτο Κρατικό Εργοστάσιο Εκτύπωσης Υφασμάτων της Μόσχας. Παράλληλα ενδιαφέρθηκε για τη γραφιστική και παρήγαγε σχέδια για αφίσες, εξώφυλλα περιοδικών, βιβλία και πορσελάνες. Υπήρξε μέλος του ΙΝΧΟΥΚ και δίδαξε στα ΒΧΟΥΤΕΜΑΣ, πρωτοστατώντας στην οργάνωση ενός νέου συστήματος καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Μετά το θάνατό της το 1924 διοργανώθηκε στη Μόσχα μεγάλη αναδρομική έκθεση, αντιπροσωπευτική του εύρους της εικαστικής παραγωγής της.

Η Βέρα Ιγνάτιεβνα Μούχινα (1889-1953) γεννήθηκε στη Ρίγα και σπούδασε ζωγραφική στα εργαστήρια του Γιουόν και του Μάσκοφ στη Μόσχα, όπου ανέπτυξε στενή σχέση με τη Λιουμπόβ Ποπόβα και τη Ναντιέζντα Ουνταλτσόβα. Μαζί τους ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου για το διάστημα 1912-1914 παρακολούθησε μαθήματα του Μπουρντέλ στην Academie de la Grande Chaumiere και διαλέξεις ανατομίας στην Ecole des Beaux Arts, ενώ στον κύκλο επαφών της εκείνης της περιόδου εντάσσονται και οι γλύπτες Ζάντκιν και Λίπσιτς. Καθιερώθηκε ως γλύπτρια που ανήκει στο χώρο της πρωτοπορίας, ωστόσο οι επιρροές του Ροντέν και του Μπουρντέλ είναι εμφανείς στα μνημειακά έργα της και καθιστούν τη γλυπτική της δόκιμη στις απαιτήσεις της σοβιετικής προπαγάνδας, για την οποία εργάστηκε μετά την Επανάσταση. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας γλυπτών "Μόνολιτ" μαζί με τους Μπαμπίτσεφ, Ποπόβα, Κορολιόφ κ.ά., δίδαξε στα ΒΧΟΥΤΕΙΝ της Μόσχας (1926-1930) και παράλληλα με τη συμμετοχή της στη δημιουργία δημόσιων μνημείων ασχολήθηκε με την παραγωγή σκηνικών και κοστουμιών στο θέατρο και τον κινηματογράφο, καθώς και το σχεδιασμό υφασμάτων και ενδυμάτων. Το 1937 ένα μεγάλων διαστάσεων έργο της κοσμούσε το σοβιετικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού, ενώ το 1951 φιλοτέχνησε το άγαλμα του Γκόρκι στη Μόσχα.