Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Ο Μαλέβιτς διαμορφώθηκε ως καλλιτέχνης μέχρι το 1904, χωρίς να έχει ακαδημαϊκή μόρφωση. Στην πορεία του υπήρξε μια νατουραλιστική περίοδος, στο πνεύμα του Ι. Σίσκιν και του Ι. Ρέπιν, τους πίνακες των οποίων γνώριζε από αναπαραγωγές. Ξεπερνώντας το νατουραλισμό, πέρασε στον ιμπρεσιονισμό. Η ιμπρεσιονιστική περίοδος ήταν αρκετά παρατεταμένη και σταθερή στη δημιουργία του Μαλέβιτς, και διήρκεσε σχεδόν ολόκληρη την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα.
Η σπουδή αυτή ανήκει στο μεταβατικό στάδιο, από τη ρεαλιστική ζωγραφική στην ιμπρεσιονιστική. Η αστάθεια της σύνθεσης και η διστακτικότητα στη λύση των προβλημάτων του φωτός και του χρώματος καλύπτεται από την επιθυμία να μεταδοθεί η ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα της φύσης. "Αγαπούσα πολύ την ανοιξιάτικη φύση, τον Απρίλη και τις αρχές του Μάη". Αυτή ακριβώς η εποχή έχει αποτυπωθεί στη σπουδή αυτή. Η αίσθηση που αποκομίζει κάποιος από τη σπουδή αυτή αντανακλά τις αναμνήσεις του Μαλέβιτς από Κουρσκ, όπου έζησε από το 1896 μέχρι το 1904. "Εκεί άρχισα τη ζωγραφική μου δραστηριότητα: καθόμουν στα χωράφια και τα δάση από το πρωί ίσαμε το βράδυ, αντιγράφοντας τη φύση σε όλες τις χρωματικές της στιγμές". Είναι προφανές ότι στην αρχή της σταδιοδρομίας του ο Μαλέβιτς απολαμβάνει και την "παραμικρή γωνία της φύσης", δηλαδή μέρη με ιδιαίτερο αισθητικό ενδιαφέρον, απολαμβάνει εκείνα ακριβώς τα μέρη που αργότερα θα αποκηρύξει ως "ψιλοπράγματα" και "ωραιολογίες".

Malevich Kazimir / Μαλέβιτς Καζιμίρ
Ο Καζιμίρ Σεβερίνοβιτς Μαλέβιτς γεννήθηκε στο Κίεβο το 1878 και πέθανε στο Λένινγκραντ το 1935. Υπήρξε κορυφαία φυσιογνωμία της ρωσικής πρωτοπορίας, με πλούσια εικαστική παραγωγή και εκτενές θεωρητικό έργο. Παρακολούθησε τα πρώτα του μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου του Κιέβου (1895-1896) και το 1904 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου μαθήτευσε στο εργαστήριο του Φιόντορ Ρέρμπεργκ (1906-1910), όπου γνωρίζεται με τον Ιβάν Κλιούν. Από το 1907 παρουσιάζει έργα του σε εκθέσεις της "Ένωσης Καλλιτεχνών της Μόσχας", ενώ από το 1910 συμμετέχει συστηματικά σε εκθέσεις της πρωτοπορίας, όπως "Βαλές Καρό" (1910), "Ουρά Γαιδάρου" (1912), "Στόχος" (1913). Το 1913 συνεργάστηκε με το Μιχαήλ Ματιούσιν και τον Αλεξέι Κρουτσόνιχ για την παραγωγή της φουτουριστικής όπερας "Νίκη επί του Ήλιου", για την οποία σχεδίασε τα σκηνικά και κοστούμια. Έπειτα από μια περίοδο πειραματισμών πάνω στις αρχές του Κυβοφουτουρισμού και του Υπέρλογου Ρεαλισμού, καθώς επίσης και με τη δημιουργία μιας μικρής σειράς έργων που χαρακτηρίστηκαν ως αλογιστικά, ο Μαλέβιτς παρουσιάζει για πρώτη φορά σουπρεματιστικά έργα στην "Τελευταία Φουτουριστική Έκθεση Ζωγραφικής: 0,10" (Πετρούπολη, 1915-1916), εισηγούμενος ένα νέο ρεύμα στη ζωγραφική, το οποίο υποστηρίζει θεωρητικά με το δοκίμιό του "Από τον Κυβισμό και τον Φουτουρισμό στον Σουπρεματισμό: Ο Νέος Χρωματικός Ρεαλισμός". Μαζί με καλλιτέχνες όπως η Λιουμπόβ Ποπόβα, ο Ιβάν Κλιούν, η Ναντιέζντα Ουνταλτσόβα, η Όλγα Ροζανόβα κ.ά. οργάνωσε την ομάδα "Σουπρέμους" (1916-1917) και δημιούργησαν το ομώνυμο περιοδικό, που ωστόσο δεν εκδόθηκε. Το 1918 διορίζεται καθηγητής στα ΣΒΟΜΑΣ και το 1919 ξεκινά να διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Βιτέμπσκ, όπου αντικατέστησε το διευθυντή Μαρκ Σαγκάλ έπειτα από σύγκρουση μεταξύ τους σε φιλοσοφικό επίπεδο. Στο Βιτέμπσκ οργανώνει την ομάδα "Ούνοβις" (Επιβεβαιωτές της Νέας Τέχνης) με σκοπό την προώθηση του Σουπρεματισμού, ενώ σύντομα ιδρύονται παραρτήματα της ομάδας και σε άλλες πόλεις. Το 1922 εγκαθίσταται με την ομάδα του στην Πετρούπολη και διευθύνει το Φορμαλιστικό-Τεχνικό Τμήμα του ΙΝΧΟΥΚ. Στο διάστημα αυτό δημιουργεί και τα σουπρεματιστικά αρχιτεκτονικά μοντέλα του, ενώ συγγράφει και εκδίδει τις θεωρητικές του πραγματείες περί Σουπρεματισμού. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘20 και τη δεκαετία του ’30 η τεχνοτροπία του είναι μετασουπρεματιστική και ρεαλιστική.