Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Το έργο αυτό είναι μάλλον μεταγενέστερο της Αυτοπροσωπογραφίας. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί τολμηρά το χρώμα και τις τεχνικές της γενίκευσης της φύσης οξύνοντας τα μορφολογικά χαρακτηριστικά. Απεικονίζεται πιθανόν η δεύτερη γυναίκα του Μαλέβιτς, η Σοφία Μιχαήλοβνα Ραφαλόβιτς, με την οποία γνωρίστηκε και παντρεύτηκε το 1909. Την εποχή αυτή ο Μαλέβιτς εμφανίζεται ως δάσκαλος που αναζητεί και δημιουργεί το δικό του ύφος και τη δική του μέθοδο, με βάση την αντίληψη και ερμηνεία των νεότερων τάσεων στη ζωγραφική. Ο συμβολισμός υποχωρεί και στη θέση του πολλαπλασιάζονται τα γνωρίσματα φωβισμού. Στα δύο αυτά έργα ο φωβισμός του Μαλέβιτς περνά μέσα από την αντίληψη της φύσης, αφήνοντας εντελώς πραγματικά και χωρίς παραμορφώσεις τα περιγράμματα της κεφαλής και τη φιγούρα. Στο εσωτερικό αυτού του περιγράμματος ο καλλιτέχνης αντιπαραθέτει νησίδες φωτός και σκιάς, κατασκευάζοντας μια εκφραστικότατη αντίθεση, και μάλιστα το φως και η σκιά υποδηλώνονται με χρωματισμό. Η αφομοίωση του φωβισμού συνέβαλε στη μετάβαση του Μαλέβιτς στα στάδια του νεοπριμιτιβισμού.

Malevich Kazimir / Μαλέβιτς Καζιμίρ
Ο Καζιμίρ Σεβερίνοβιτς Μαλέβιτς γεννήθηκε στο Κίεβο το 1878 και πέθανε στο Λένινγκραντ το 1935. Υπήρξε κορυφαία φυσιογνωμία της ρωσικής πρωτοπορίας, με πλούσια εικαστική παραγωγή και εκτενές θεωρητικό έργο. Παρακολούθησε τα πρώτα του μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου του Κιέβου (1895-1896) και το 1904 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου μαθήτευσε στο εργαστήριο του Φιόντορ Ρέρμπεργκ (1906-1910), όπου γνωρίζεται με τον Ιβάν Κλιούν. Από το 1907 παρουσιάζει έργα του σε εκθέσεις της "Ένωσης Καλλιτεχνών της Μόσχας", ενώ από το 1910 συμμετέχει συστηματικά σε εκθέσεις της πρωτοπορίας, όπως "Βαλές Καρό" (1910), "Ουρά Γαιδάρου" (1912), "Στόχος" (1913). Το 1913 συνεργάστηκε με το Μιχαήλ Ματιούσιν και τον Αλεξέι Κρουτσόνιχ για την παραγωγή της φουτουριστικής όπερας "Νίκη επί του Ήλιου", για την οποία σχεδίασε τα σκηνικά και κοστούμια. Έπειτα από μια περίοδο πειραματισμών πάνω στις αρχές του Κυβοφουτουρισμού και του Υπέρλογου Ρεαλισμού, καθώς επίσης και με τη δημιουργία μιας μικρής σειράς έργων που χαρακτηρίστηκαν ως αλογιστικά, ο Μαλέβιτς παρουσιάζει για πρώτη φορά σουπρεματιστικά έργα στην "Τελευταία Φουτουριστική Έκθεση Ζωγραφικής: 0,10" (Πετρούπολη, 1915-1916), εισηγούμενος ένα νέο ρεύμα στη ζωγραφική, το οποίο υποστηρίζει θεωρητικά με το δοκίμιό του "Από τον Κυβισμό και τον Φουτουρισμό στον Σουπρεματισμό: Ο Νέος Χρωματικός Ρεαλισμός". Μαζί με καλλιτέχνες όπως η Λιουμπόβ Ποπόβα, ο Ιβάν Κλιούν, η Ναντιέζντα Ουνταλτσόβα, η Όλγα Ροζανόβα κ.ά. οργάνωσε την ομάδα "Σουπρέμους" (1916-1917) και δημιούργησαν το ομώνυμο περιοδικό, που ωστόσο δεν εκδόθηκε. Το 1918 διορίζεται καθηγητής στα ΣΒΟΜΑΣ και το 1919 ξεκινά να διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Βιτέμπσκ, όπου αντικατέστησε το διευθυντή Μαρκ Σαγκάλ έπειτα από σύγκρουση μεταξύ τους σε φιλοσοφικό επίπεδο. Στο Βιτέμπσκ οργανώνει την ομάδα "Ούνοβις" (Επιβεβαιωτές της Νέας Τέχνης) με σκοπό την προώθηση του Σουπρεματισμού, ενώ σύντομα ιδρύονται παραρτήματα της ομάδας και σε άλλες πόλεις. Το 1922 εγκαθίσταται με την ομάδα του στην Πετρούπολη και διευθύνει το Φορμαλιστικό-Τεχνικό Τμήμα του ΙΝΧΟΥΚ. Στο διάστημα αυτό δημιουργεί και τα σουπρεματιστικά αρχιτεκτονικά μοντέλα του, ενώ συγγράφει και εκδίδει τις θεωρητικές του πραγματείες περί Σουπρεματισμού. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘20 και τη δεκαετία του ’30 η τεχνοτροπία του είναι μετασουπρεματιστική και ρεαλιστική.