Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Αφηρημένη σύνθεση

Mores Theoharis / Μορές Θεοχάρης
(Αθήνα 1927-Αθήνα 1992)
Ο Θεοχάρης Μορές από τα πολύ πρώιμά του χρόνια εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική παρακολουθώντας την εργασία του ζωγράφου θείου του, Χαράλαμπου Ποταμιάνου. Το 1942 με την προτροπή του θείου του παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Βασίλειο Γερμενή. Από το 1942 έως το 1955 καταπιάνεται με διάφορες εργασίες κατασταλάζοντας σε εργαστήριο χρυσοχοΐας, στο οποίο παρέμεινε εργαζόμενος και μετά την εγγραφή (1951) και φοίτησή του στη Σχολή Καλών Τεχνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του μαθητεύει στα εργαστήρια ζωγραφικής του Άνδρέα Γεωργιάδη, του Γιάννη Μόραλη, του Σπύρου Παπαλουκά και στο εργαστήριο χαρακτικής του Γιάννη Κεφαλληνού. Μετά το τέλος των σπουδών του και παρά τις προσπάθειές του(1955-1956) δεν του απονέμεται το δίπλωμα της Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1961 παντρεύεται τη Μαίρη Θεοτοκά. Το 1964, 1967 και 1972 με υποτροφία της φιλοτέχνου Ελβετίδας Elisabeth Salzmann, ταξιδεύει στο Παρίσι, όπου επισκέπτεται ένα μεγάλο αριθμό Μουσείων και εκθέσεων, ερχόμενος σε άμεση επικοινωνία με τα κινήματα του μοντερνισμού. Ακολουθούν ταξίδια και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις-κέντρα τέχνης: Ρώμη, Φλωρεντία, Λονδίνο, Άμστερνταμ, Χάγη, Βρυξέλλες, Γάνδη. Στο Παρίσι μένει μέχρι τα μέσα του 1973, όπου και καταπιάνεται με τη λιθογραφία στο εργαστήριο της Ρένας Τζολάκη-Μιχαηλίδου. Στα τέλη του 1973 εγκαθίσταται μόνιμα στη Γενεύη και το 1974 παρακολουθεί μαθήματα λιθογραφίας στο Centre Genevois de Gravure.
Από το 1963 έως το 1971 λαμβάνει μέρος στις Ζ΄, Η΄, Ι΄, ΙΑ΄ Πανελλήνιες Εκθέσεις. Το 1965 εκθέτει στην Quadriennale Europa-Ρώμη. Στα 1969-1970 εκθέτει κατά καιρούς στην γκαλερί του ξενοδοχείου Χίλτον στην Αθήνα και το 1973 εκθέτει με τη Lilli Weber στην γκαλερί Trittligasse της Ζυρίχης. Το 1974 συμμετέχει στην 7η Διεθνή Έκθεση Ζωγραφικής και Γλυπτικής-Αμιέννη, στο Salon Indernational d’ Art Contemporain στη Νίκαια, όπου κερδίζει το τέταρτο βραβείο, ενώ τον επόμενο χρόνο από τον ίδιο εκθεσιακό θεσμό του απονέμεται το τρίτο βραβείο. Από το 1975 και μέχρι το θάνατό του ο καλλιτέχνης εργάστηκε ακατάπαυστα και κατέθεσε ένα ογκώδες σε ποσότητα και αξία έργο απέχοντας από οποιαδήποτε συμμετοχή σε εκθέσεις.