Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Ο πίνακας πιθανότατα είναι plein air και ζωγραφίστηκε με τη μέθοδο της διευρυμένης όρασης. Στόχος είναι να απεικονιστούν με οριζόντιες, κάθετες και καμπύλες συνθέσεις, η δυναμική κίνηση ηχοχρωματικών στοιχείων και η ηχοχρωματική μετάβαση από τη μια τονικότητα στην άλλη. Οι τόνοι είναι απλοί και αρμονικοί. Ο υψηλός τόνος δίνει έμφαση στο κίτρινο χρώμα και την ψυχρότητά του, ενώ ο χαμηλός τόνος δυναμώνει το γαλάζιο. Διάφορα χρωματικά διάκενα, σε διαφορετικές τονικότητες και μεταβάσεις των χρωματικών συγχορδιών από τη μία τονικότητα στην άλλη αποβλέπουν στη χρωματική αρμονία. Το χρώμα έχει έκταση, όπως και στους άλλους πίνακες της Έντερ, διότι χρησιμοποιεί τόνους που παρατήρησε στη φύση και δοκίμασε πειραματικά.

Ender Maria / Έντερ Μαρία
Η Μαρία Βλαντιμίροβνα Έντερ (1897-1942) ήταν η πιο στενή συνεργάτης του Μιχαήλ Ματιούσιν και εργαζόταν για εκείνον από το 1916. Από το 1918 ως το 1922 σπούδασε στα Εργαστήρια Ρεαλισμού του Χώρου στα Ελεύθερα Κρατικά Καλλιτεχνικά Εργαστήρια (ΣΒΟΜΑΣ) της Πετρούπολης με το Ματιούσιν ως δάσκαλο. Το 1923, έγινε μέλος του Μουσείου Ζωγραφικής Παιδείας στην Πετρούπολη και συμμετείχε στην Έκθεση ζωγραφικής όλων των τάσεων των καλλιτεχνών της Πετρούπολης. Το 1924, πήρε μέρος στη 14η Μπιενάλε της Βενετίας. Κατά την περίοδο 1925-26 εργάστηκε στο Τμήμα Οργανικής Παιδείας του ΓΚΙΝΧΟΥΚ, ως διευθύντρια στο Εργαστήριο Αντίληψης Μορφής-Χρώματος, ενώ την περίοδο 1930-32 δίδαξε θεωρία του χρώματος στο Ινστιτούτο Προλεταριακής Εικαστικής Τέχνης του Λένινγκραντ. Το 1932, βοήθησε το Ματιούσιν στη σύνταξη της μελέτης του «Οι νόμοι που κυβερνούν την ποικιλία των χρωματικών συνδυασμών: Εγχειρίδιο χρώματος». Στη δεκαετία του 1930 σενέχισε να ασχολείται με τα προβλήματα του χρώματος στην αρχιτεκτονική. Συμμετείχε μαζί με τον αδελφό της Μπορίς στις χρωματικές διακοσμήσεις των σοβιετικών περιπτέρων στις Παγκόσμιες Εκθέσεις στο Παρίσι (1937) και στη Νέα Υόρκη (1939).