Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Ευανθία Τσαντίλα: «Η Σιωπή»

17- 30 Νοεμβρίου 2007
Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Β1 Λιμάνι Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Σ’ ένα παιχνίδι με το χωροχρόνο προσκαλεί το κοινό η Ευανθία Τσαντίλα μέσα από το έργο της «Η Σιωπή» αφετηρία έμπνευσης του οποίου στάθηκε το ομότιτλο έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Πρόκειται για μία εγκατάσταση (συγκεκριμένα μία μεγάλη κατασκευή με 2 προβολές βίντεο), που από 17 Νοεμβρίου μέχρι 30 Νοεμβρίου θα φιλοξενείται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Β1, Λιμάνι) –στο πλαίσιο της 1ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης με τη συνεργασία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, εν’ όψει της 48ης διοργάνωσης.

Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1963 η Ευανθία Τσαντίλα ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Αναφερόμενος στη συγκεκριμένη δουλειά της, ο Γιάν Έρικ Λούντστρομ, που υπογράφει την επιμέλεια, υπογραμμίζει: «Αυτό που γεννιέται –μέσα από τα δυο βίντεο, μια ηχητική μπάντα, και τον συνδυασμό χώρου/ αρχιτεκτονικής αντικειμένων- είναι ουσιαστικά, μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών, η κατάρρευση της επικοινωνίας, μια ολίσθηση, μια χρονική στρέβλωση, ένα σημείο μη επιστροφής και ωστόσο χωρίς ένα καθορισμένο μέλλον».

Από την πλευρά της η διευθύντρια του ΚΜΣΤ, Μαρία Τσαντσάνογλου εξηγεί: «H "Σιωπή" της Ευανθίας Τσαντίλα βασίζεται στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και συγκεκριμένα στην σκηνή που οι δυο αδελφές καυγαδίζουν σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Επιφανειακός λόγος του καυγά είναι η ερωτική αντιζηλία, αλλά όσοι έχουν δει την ταινία γνωρίζουν πως οι βαθύτεροι λόγοι είναι πολλοί και συμπλεγματικοί. Πόσα επίπεδα ανάγνωσης έχει, εξάλλου, ένα έργο τέχνης; Ορισμένα από αυτά ερμηνεύονται, άλλα προκαλούν συνειρμούς, άλλα μιλούν με τη γλώσσα της συγκίνησης κι άλλα γράφονται στο υποσυνείδητο. Η Τσαντίλα δεν επιδιώκει να ερμηνεύσει αλλά να διεισδύσει σε ορισμένα από τα επίπεδα αυτά επεμβαίνοντας καταρχήν φορμαλιστικά στην γνωστή κινηματογραφική σκηνή. Ανατρέπει τα φύλα, μετατρέπει τον διάλογο σε ανταλλαγή βλεμμάτων, καταργεί τους χρόνους συμπλέκοντας τις αναμονές με τις αναμνήσεις και τη νεότητα με το γήρας, εξηγεί πως η Σιωπή κρύβει μέσα της έναν εκκωφαντικό ήχο και τελικά αναδύεται ξανά προτείνοντας ένα έργο νέο και εξαγνισμένο από το έρεισμά του, ένα έργο που έχει κατορθώσει να κάνει ένα μικρό βηματάκι προς τη λύτρωση».